کلماتی که روحم را تفسیر می‌کنند

حرف‌های زیادی برای گفتن داشتم اما چشم‌هایم را روی کلمه‌ها بستم. سکوت کردم و به تماشای شهر از پنجره ادامه دادم. من رفاقت دیرینه با کلمه‌ها دارم. کلمه‌ها، از هر زبانی که باشند، مرهم زخم‌های من هستند. زخم‌هایی که از سر آگاهی به آن‌ها دچار شده‌ام و هیچ‌کس آگاهی‌ام را درست تفسیر نمی‌کند. این‌جور وقت‌ها کلمه‌ها به دادم می‌رسند. گاهی از زبانی بسیار نزدیک و گاهی از زبانی بسیار دور و باستانی. و گاهی فکر می‌کنم کلمات باستانی بهتر از هر کلماتی می‌توانند روحم را ترجمه کنند.

مثلاً آن روز که استاد آن جمله‌ی سنسکریت را به زبان آورد روح من آرام شد: «جِناناگنی دَگدها کَرمانَم... کردارهای سوخته به آتش دانش...»

آن روز که در اوستا آن جمله‌ی عمیق را خواندم قلبم آرام گرفت: «اَچَ نو جَمیات... ای کاش بیاید برای ما...»

و بارها و بارها در دلم از آدم‌هایی که اطرافم می‌بینم پرسیده‌ام: «بِ اِی‌ذِه عُلام اَتا خَی؟... در کدام دنیا زندگی می‌کنی؟»

من، منی که با کلمات بیش‌تر از آدم‌ها مأنوسم و پس از هر زخم به آن‌ها پناه می‌برم، حالا چشم‌هایم را روی کلمات بسته‌ام. با این حال هنوز آوازی کهن از زبانی باستانی در ذهنم می‌چرخد. مرا وادار می‌کند آن را به زبان بیاورم. انگار درد می‌تواند با آن کلماتی که از زبانم بیرون می‌ریزند از وجودم خارج شود.

یک‌بار کسی از من پرسید: «برای چه زبان‌های باستانی یاد می‌گیری؟ وقتت را برای یادگرفتن زبان‌هایی می‌گذاری که دیگر کسی با آن‌ها حرف نمی‌زند! این کار بیهوده است!»

من اما همچنان به دنبال زبان باستانی دیگری می‌گردم. زبانی که پشت گورهای آدم‌ها خفته و فراموش شده. زبان برای من راه ارتباطی با خودم است نه با دیگران. زبان‌های باستانی به من کمک می‌کنند با عمیق‌ترین و نادیده‌ترین بخش‌های روحم ارتباط بگیرم و به خودم نزدیک‌تر شوم. من به زبان‌های زنده‌ی دنیا نیاز ندارم. آن‌ها راه ارتباطی با آدم‌هایی هستند که در ظاهر زنده‌اند اما در باطن مرده‌اند. من به ارتباط با روح خودم نیاز دارم که اگرچه سکوت کرده هنوز نفس می‌کشد.

کسی که عمیق‌تر غمگین می‌شود

گفته بودم از اینکه تعداد آدم‌هایی که تا ابد فراموش‌شان نمی‌کنم روز به روز بیش‌تر می‌شود می‌ترسم. بعد پرسیده بودی: «این ترس از چه جنسی است؟» و من که برای اولین‌بار بود با این ترس مبهم رو به‌رو شده بودم، انگار منتظر بودم کسی از من این سؤال را بکند تا کمی درباره‌اش حرف بزنم. انگار حرف‌زدن از آن، ترس را برایم کمی ملموس می‌کرد.

دنبال کلمه‌ها گشته بودم تا حس مرا دقیق بیان کنند. دست آخر گفتم: «هرچه آدم‌های بیش‌تری را بشناسی مرگ‌های بیش‌تری را هم تجربه خواهی کرد. مرگ‌هایی که بر قلبت اثر می‌گذارند. حالا درست است عده‌ی زیادی از آن آدم‌ها پس از من می‌میرند و من مرگ‌شان را نخواهم دید، اما مرگ بسیاری از افراد عزیز زندگی‌ام را هم خواهم دید. و کسی که مرگ‌های بیش‌تری می‌بیند، غمگین‌تر نیست اما عمیق‌تر غمگین می‌شود.» و به گمانم خوب توانسته بودم کلمه‌ها را پیدا کنم چون دستِ آخر فهمیدم ترسم از همین است؛ اینکه عمیق‌تر و عمیق‌تر غم را درک خواهم کرد. آیا من توان درک این عمق از غم را دارم؟ این سؤال بی‌پاسخ مرا ترسانده بود.

یادم است یک‌بار دوستی به من گفت: «بله، ما مرگ آدم‌های عزیزمان را می‌بینیم اما این دلیل نمی‌شود برای داشتن یک عزیز دیگر پیش‌قدم نشویم. چون با آن‌ها بارها و بارها لحظه‌های خوب می‌سازیم و غم مرگ نباید فرصت این شادی‌ها را از ما بگیرد.»

و من احساس کرده بودم چقدر خسته‌ام برای شنیدن حرف‌هایی از این جنس. حرف‌هایی که پشت‌شان امیدهای دیکته‌شده وجود دارد. انگار که چشم‌هایمان را بسته باشیم و واقعیت را ندیده باشیم. نه، حقیقت این است مرگ، عمیق‌تر از زندگی می‌تواند روح ما را با خود به وادی دوردستی از جنس خودش ببرد. انگار که وادی زندگی همین دور و اطراف است اما وادی مرگ، دور و مبهم و نمناک است.

اما بالأخره باید چه کار کرد؟ باید نشست و برای مرگ‌هایی که از راه نرسیده غصه خورد؟ نه، این کار درست نیست. اما اینکه عمق مرگ را با شادی زندگی به سخره بگیریم هم اشتباه است. برای من هیچ‌چیز عاقلانه‌تر از این نیست که واقعیت‌ها را بپذیرم. لحظه‌های شادی که ساخته می‌شوند به جای خود زیبا هستند، اما در همان لحظه‌ها هم غم گوشه‌ای نشسته و به لبخندهای کش‌آمده‌ی ما نگاه می‌کند.

شاید اگر آدمی‌زاد از همان ابتدا حضور غم را می‌پذیرفت، او هم اینقدر عمیق زخم نمی‌زد. من ترجیح می‌دهم غم را هم به اندازه‌ی شادی باور کنم و حضورش را با شادی کتمان نکنم. همان‌طور که وقتی غم از راه می‌رسد می‌گوییم «می‌گذرد»، وقتی شادی هم از راه می‌رسد باید گفت «این هم می‌گذرد». شاید راز رستگاری در همین باشد: نه اندوه بیش از حد، نه شادی زیاده از حد.

 

خواب‌های هزارساله از سرم پریده است

مدت‌ها بود از شور رویایی تازه سرمست نشده بودم. رویاها معجزه‌هایی عجیبند. آیا هرکس در زندگی طعم رسیدن به رویا را تجربه می‌کند؟ آیا همه‌ی آدم‌ها رویا دارند؟ آدم‌های بسیاری هستند که رویا را با هدف و شادی اشتباه می‌گیرند. طعم رسیدن به اهداف بزرگ هم شیرین است، اما رویا فراتر از هدف است. رویا آن‌چیزی است که وقتی صحبتش می‌شود ته دلت فرو می‌ریزد و وقتی به رسیدن به آن فکر می‌کنی گریه‌ات می‌گیرد.

حالا من این روزها صاحب رویایی شده‌ام که هر آن می‌تواند مرا به گریه بیندازد. وقتی به آن فکر می‌کنم احساس می‌کنم از قلبم صدای بال‌زدن به گوش می‌رسد. احساس می‌کنم خواب‌های هزارساله از سرم پریده است و احساس می‌کنم باید از جایم بلند شوم و با تمام وجود بدوم.

آخرین‌باری که رویایی زیبا داشتم کی بود؟ باید به سال‌ها پیش برگردد. به روزهای نوجوانی. هرچند در آن روزهای باشکوه هر هدفی آن‌قدر پررنگ است که می‌تواند رنگ رویا بگیرد. اما حالا که فکرش را می‌کنم، حالا که درک تازه‌ای از رویا پیدا کرده‌ام، می‌دانم آن‌ها نیز هدف‌های بزرگ و والا بوده‌اند. شاید حقیقتاً اولین‌باری باشد که طعم رویاداشتن را می‌چشم.

و رویا به‌تنهایی زیبا و شیرین است. مهم نیست محقق شود یا نه. مهم این است همیشه مال توست و تا ابد با تو می‌ماند.

آیا به سفری باشکوه و متفاوت دعوت خواهم شد؟ آیا صدای آن موسیقی باستانی در گوشم خواهد پیچید و آیا چشم‌هایم به تماشای نشانه‌های رویا باز خواهد شد؟ نمی‌دانم. تنها چیزی که می‌دانم این است وقتی با آقای مدیر مدرسه درباره‌ی این رویا حرف می‌زدم دلم می‌خواست زمان متوقف می‌شد و شورِ در قلبم تا ابد باقی می‌ماند. شوری که هم‌چنان با من است و می‌دانم از من جدا نخواهد شد.

تجربه‌هایم، دلخوشی من‌اند

حالا بیش‌تر از یک سال از زمانی می‌گذرد که به من گفته بودی از دلخوشی‌هایم بنویسم، از دلخوشی‌های صدکلمه‌ای. و راستش در این مدت بارها و بارها خواسته بودم بنویسم اما نشد. شاید برای این نشده بود که به امروز برسم و امروز این را بنویسم. امروز، روزی که آن را فراموش نخواهم کرد.

در تمام این یک سال و اندی بارها از خودم پرسیده بودم دلخوشی‌ام چیست؟ البته که مابین این‌همه تلخی هنوز هم دلخوشی‌ها کم نیستند. به قول سهراب: از چه دلتنگ شدی؟/ دلخوشی‌ها کم نیست/ مثلاً این خورشید/ کودک پس فردا/ کفتر آن هفته...

و حالا اگر بخواهم مثل سهراب این‌طور دقیق دلخوشی‌ها را پیدا کنم باید بگویم بزرگ‌ترین دلخوشی من در زندگی «تجربه‌هایم» است. تجربه‌هایی که اتفاقاً اغلب شیرین نبوده‌اند اما وقتی در جایگاه تجربه قرار گرفتند برایم شیرین شدند. اما نه از آن شیرین‌بودن‌هایی که عشق و شور آن را به وجود می‌آورد. از آن‌ شیرینی‌هایی که آرامش آن را به وجود آورده است. تجربه‌هایم به من آرامشی داده‌اند که هیچ‌چیز دیگر نمی‌توانست بدهد.

بنابراین، تجربه‌هایم دلخوشی من‌اند. همان‌هایی که مرا به این نقطه رساندند که: «بگذار حق با آدم‌ها باشد، حتی اگر اشتباه می‌کنند. بگذار اتفاق‌های تلخ بیفتند چون مانند هر اتفاق دیگری می‌گذرند و کنار می‌روند. بگذار گریه‌ات بگیرد وقتی دلتنگی، چون فردا دوباره حالت خوب می‌شود. و در نهایت اینکه هیچ‌چیز آنقدر که در لحظه‌ی اول نشان می‌دهد مهم نیست. پس با آرامش از کنار ناملایمتی‌ها رد شو. دست آخر، زمان همه‌چیز را رو به راه می‌کند.»

حالا این متن از صد کلمه بیش‌تر شده است اما احساس خوبی دارم که بالأخره درباره‌ی این موضوع نوشتم. و حالم خوب‌تر است که امروز آن را نوشتم. همین امروز که برای من روزی متفاوت است و می‌دانم هیچ‌وقت آن را فراموش نخواهم کرد. راستی، حتی آن لحظه که آقای مدیر مدرسه به من گفت: «روی ارتباط چشمی بیش‌تر تمرکز کن.» به او واکنش مثبت نشان دادم. اما در دلم گفتم: «چه اهمیتی دارد که ارتباط چشمی آدم چقدر باشد؟» تجربه به من گفت: «همان‌طوری باش که حالت خوب است و بعد بگذار دیگران درباره‌ات هرچه می‌خواهند فکر کنند. راستش دنیا به آدم‌هایی که حال قلب‌شان خوب باشد بیش‌تر نیاز دارد تا آد‌م‌هایی که تکنیک‌های ارتباط را بلدند.»

حضرت آفتاب این روزها

گاهی از خودم می‌پرسم چطور می‌شود این‌همه کارهای بی سر و ته را با هم انجام داد؟ اما سریع از سؤال خودم نگران می‌شوم. چشم‌هایم را می‌بندم و سعی می‌کنم به عقب نگاه نکنم. نگاهم را رو به جلو نگه می‌دارم چون می‌دانم اگر لحظه‌ای از خودم بپرسم چطور این کارها را سر و سامان می‌دهم؟ از سنگینی بار آن‌ها جا می‌زنم. شاید برای همین باشد که به ظاهر بی‌خیال می‌خندم و غم‌ها را به روی خودم نمی‌آورم.

این روزها فکر می‌کنم چقدر دلم تنگ شده است برای تمام آن زمان‌هایی که گاهی فرصت فراغتی دست می‌داد. می‌نشستم پای کتاب‌خواندن و ساعت‌ها می‌خواندم. یا ساعت‌ها داستانی بلند می‌نوشتم. در آخر نیز لیوانی چای خستگی ذهنم را به در می‌کرد و من احساس می‌کردم خوشبخت‌ترین آدم روی زمین هستم. حالا هم نه اینکه نباشم، همان آدم خوشبخت روی زمین هستم که سعی می‌کند دیگر به عقب نگاه نکند. راستش به عقب نگاه کردن هیچ‌وقت دردی را دوا نکرده است. فقط غم‌هایی را که با هزار سختی پشت سر گذاشته بودی به یادت می‌آورد.

این روزها بیش‌تر از هر زمان دیگری ذهنم را روی کارها متمرکز می‌کنم. این روزها سختی‌ها بیش‌تر از قبل سراغم آمده‌اند و اگر بخواهم لحظه‌ای به آن‌ها فکر کنم جا خواهم زد. به گزارش‌ها و یادداشت‌ها و داستان‌ها و معرفی‌های کتاب می‌چسبم، به ویرایش و کتاب‌هایی که در انتظار چاپ هستند، به ایده‌ی تازه‌ی کاری‌ام، به زبان‌های باستانی و کتیبه‌هایی که در کلاس می‌خوانیم فکر می‌کنم تا مبادا لحظه‌ای به عقب و یا به سختی‌هایی که هجوم آورده‌اند فکر کنم.

این صبح‌ها هوای ابری به استقبالم می‌آید. کمی بعد آفتابی کم‌رمق می‌تابد و همین که می‌خواهم فکر کنم به حضور حضرت آفتاب، ابرها دوباره از راه می‌رسند. اما می‌دانم آفتاب هست. فقط کمی به ابرها فرصت جولان داده است. اما اگر اراده کند همه‌ی آن‌ها را کنار خواهد زد. به سختی‌ها اجازه می‌دهم حضور داشته باشند اما می‌دانم هر زمان بخواهم آن‌ها را کنار می‌زنم. حالا این کنار زدن می‌خواهد نادیده گرفتن باشد یا هر چیز دیگری.

 

دیر شدن‌ها و سرزمین‌های دور

به دغدغه‌های خودم تکیه داده بودم و به ترافیکی نگاه می‌کردم که انگار تا ابد ادامه داشت. با خودم فکر می‌کردم باید صبورتر از این باشم. اما صبوری برای چه چیزهایی؟ برای چیزهایی بیهوده و بی‌ارزش. برای تاب‌آوردن ترافیک‌های سنگین. اما گاهی زندگی اینطور می‌شود. فقط یک راه پیش روی توست. حق انتخابی در کار نیست و تو ناگزیر باید همان راه را در پیش بگیری.

هنوز کلمه‌های سنسکریت در ذهنم بودند. مثل چای تلخی که ابتدای صبح از خواب بیدارت می‌کند و تا ظهر در دهانت ته‌نشین می‌شود به کلماتی فکر می‌کردم که در ذهنم ته‌نشین شده بودند. از آن کلمه‌هایی که حتی در خواب و بیداری هم سراغت می‌آیند. از آن‌هایی که زمان خواب هم داری مرورشان می‌کنی...

نگران کلاس بودم که دیر برسم. نگران بودم و ترافیک تا همیشه ادامه داشت. از یک جایی به بعد بی‌خیال شدم. گاهی همه‌چیز از اراده‌ی تو خارج است. پس دست به سینه می‌نشینی و به ماجرا نگاه می‌کنی. من هم به ترافیک نگاه کردم و با خودم فکر کردم نهایتش این است که اصلاً به کلاس نمی‌رسم.

راستش دیر شدن اتفاق وحشتناکی نیست. همیشه، در زندگی، ما را از دیر شدن ترسانده‌اند. از دیر شدن‌هایی که حقیقتاً در زندگیمان خللی وارد نمی‌کردند اما هیچ‌وقت از دیر کردن آدم‌های زندگی‌مان نترسیده‌ایم. هیچ‌وقت نترسیده‌ایم که اگر کسی که دوستش داریم دیر کند چه اتفاقی می‌افتد. هیچ‌وقت نفهمیده‌ایم این نوع دیر کردن‌ها هستند که زندگی‌مان را به باد می‌دهند. ما همیشه به این فکر کرده‌ایم که به کار و کلاس و همایش و مهمانی دیر نرسیم و بارها برای رسیدن به آدم‌های مهم زندگی‌مان دیر کرده‌ایم.

با سری پر از کلمه‌های سنسکریت و در ظهر کم‌رمق پاییز از کلاس بیرون می‌زنم. حالم کمی بهتر شده است. کلمه‌های معلق در ذهنم بیشتر شده‌اند و مرتب در من می‌چرخند. انگار می‌خواهند حرفی مهم را به یادم بیاورند.

بعد از کلاس به کتاب‌خانه‌ی دوست‌داشتنی خیابان وزرا می‌رسم. فقط چند دقیقه‌ی کوتاه زمان دارم. خودم را به دست کتاب‌هایش می‌سپارم و آن‌ها را زیر و رو می‌کنم. زمان به سرعت می‌گذرد و با کوله‌ای سنگین خیابان وزرا را پایین می‌روم. باید خودم را به دوستی برسانم که با او چای بخوریم و دقایقی بی‌خیال همه‌چیز بشویم.

بعد از آن دوباره ترافیک مرا در خودش غرق می‌کند. در ذهنم ترافیک را هل می‌دهم و پیش می‌روم. ساعت پنج باید به شب‌نشینی آرامی از جنس کتاب و هندوستان برسم. به بهگود گیتا فکر می‌کنم. به خدایان و سرود بی‌شک شگفتی که متعلق به آن‌هاست. به افسانه‌ها فکر می‌کنم. به آدم‌های سرزمین‌های دور. ترافیک مرا از سفر دور و درازم بیرون می‌کشد. دوباره دیر می‌شود ولی دیگر نگران نیستم. دیر رسیدن به کلاس و همایش چیزی را به‌هم نمی‌ریزد. دیر رسیدن به آدم‌های مهم زندگی است که همه‌چیز را خراب می‌کند.

کلمه‌هایی از سرزمین‌های دور به گوشم می‌رسند و با سرزمین‌های دور می‌روم. چشم‌هایم را می‌بندم و به کلمه‌هایی که می‌شنوم فکر می‌کنم. کلمه‌ها دوباره در ذهنم می‌گردند. کلمه‌هایی از زبان باستانی سنسکریت، کلمه‌هایی از زمان‌های بسیار دور. کلمه‌ها نمی‌توانند زبانم را به حرف باز کنند.

شب‌نشینی تمام می‌شود و دوباره فرصتی می‌شود تا به چای داغ پناه ببرم. بیرون از ساختمان همه‌جا تاریک است. شب پاییزی از راه رسیده است و آدم‌ها شبیه به خاطراتی دوردست دیده می‌شوند. هنوز در سرزمین‌های دور، در حال و هوای افسانه‌های هندوستان هستم که بهراد مرا به خودم می‌آورد. بهراد هندوستان را در چند قدمی من می‌گذارد. فاصله‌ی من تا هند می‌شود فاصله‌ی من تا بهراد. چهره‌ی بهراد را نمی‌بینم اما برایش سر تکان می‌دهم. سر تکان می‌دهد. لبخند می‌زند؟ نمی‌دانم. تاریکی هر واکنشی را می‌رباید.

بهراد دور می‌شود و کلمه‌ها به ذهنم برمی‌گردند. یاد جمله‌ای که استاد گفته بود می‌افتم: «جِناناگنی دَگدها کَرمانَم... کردارهای سوخته به آتش دانش...» انگار همه‌ی حرفی که باید به یاد می‌آوردم همین بود. کلمه‌ها عقب‌نشینی کرده‌اند و هندوستان با رفتن بهراد از من رفته است. به خانه بر‌می‌گردم و به دوری‌ها و دیر شدن‌ها و سرزمین‌های دور فکر می‌کنم...

 

نوشتن در اینجا معجزه می‌کند

همیشه یک گوشه‌ی ذهنم به این فکر می‌کنم باید برای دلم خودم بنویسم. همیشه فکر کرده‌ام وبلاگ‌نویسی یکی از بهترین لذت‌های دنیاست. جایی است که می‌توانی کلمه‌ها را فقط و فقط به هوای دل خودت بنویسی و در آن خبری از فضاهای خسته‌کننده و مصنوعی اینستاگرام و توییتر و فضای مجازی مدرن نیست. اصلاً وبلاگ اصالت دارد. عمق دارد. حالا گیریم که از اسب افتاده باشد ولی از اصل که نمی‌افتد.

بارها به خودم قول داده‌ام اینجا برای دل خودم بنویسم اما وقتی شغلت نوشتن باشد، وقتی ناگزیر بخواهی هر روز و هر روز یادداشت‌ها و گزارش‌ها را به این نشریه و آن مجله و فلان وب‌سایت برسانی، دیگر کلمه‌ای برای خودت باقی نمی‌ماند. حتی گاهی به زور میان ته‌مانده‌ی کلمات ذهنت می‌گردی بلکه جمله‌ای برای دل خودت بنویسی، اما آن کلمه‌ها را که کنار هم می‌گذاری می‌بینی آن‌چه باید باشد نیست. پس بی‌خیال نوشتن برای دل خودت می‌شوی.

از این گذشته، باید شوری باشد برای حرف زدن. روزهای ابتدای جوانی پُرند از شور. روزهای عاشق شدن و کلمه بافتن و از زمین به آسمان رسیدن. راستی عاشقی هر ضرری که داشته باشد دهانت را به کلمه‌هایی باشکوه باز می‌کند. ذهنت فوران می‌کند و می‌توانی جمله‌هایی شگفت کنار هم ردیف کنی و هر بار اراده کنی متنی زیباتر از قبل بنویسی. اما شور عاشقی که از سرت افتاده باشد، موعد تحویل مطالب به مطبوعات که رسیده باشد، سرت به هزار و یک دغدغه که گرم شده باشد، عاشقی آرام می‌گیرد. گوشه‌ای می‌نشیند و به تو نگاه می‌کند. تویی که دیگر مدت‌هاست نمی‌خواهی از حس‌های شگرف بنویسی.

با این حال، باز هم اینجا فرصت خوبی برای بازگشتن به خود است. برای روزهایی که کلمه‌ها فقط و فقط برای خودت بودند. برای روزهایی که ایده‌هایت را میان این مجله و آن نشریه تقسیم نمی‌کردی. برای روزهایی که کلمه‌های بکرت را برای نوشتن بهترین یادداشت و بهترین لید گزارش کنار نمی‌گذاشتی. روزهایی که زندگی در تصرف خودت بود. فقط و فقط خودت. نوشتن در اینجا هنوز همان شور شیرین را در دلم بیدار می‌کند. معجزه می‌کند و دستم به نوشتن برای خودم باز می‌شود. انگار انتهایش با خودت می‌گویی «دیگر مهم نیست اگر برای یادداشت و گزارش فردا کلمه‌ای کم بیاید. مهم این است که من دوباره اینجا می‌نویسم و به روزهایی که تنها خودم بودم و دنیای خودم برگشته‌ام.»

اینجا گوشه‌ی امن خانه‌ی من است. همان گوشه که صندلی راحتی دارد برای نشستن رو به پنجره و تماشای بی‌وقفه‌ی آسمان پاییز. آسمانی که باران‌هایش مدت‌هاست مرا غمگین نمی‌کند.

 

لیوان چای اسفند مرا به خنده می‌اندازد

آخرین‌باری که لیوان چای‌ام سرد نشده بود کی بود؟ طعم آخرین چای داغ را به یاد ندارم. هرچه فکر می‌کنم احساس می‌کنم از مدت‌های بسیار دور اسفند بوده است و چای‌ام سرد می‌شده.

اسفند فصل شور و زندگی است. فصل بیرون‌آمدن از کرختی پنج ماهه‌ی پاییز و زمستان است. این روزها دارم تند‌تند همه‌ی کارها را انجام می‌دهم. انگار پای قول و قراری نانوشته و ناگفته با خودم مانده‌ام، باید همه‌چیز را قبل از شروع بهار آماده کنم.

 

راستش من عاشقانه لیوان‌های چایی را که در اسفند سرد می‌شوند دوست دارم. طعم چای از دهان افتاده‌ی روزهای اسفند طعم زندگی است. لیوان چای اسفند مرا به خنده می‌اندازد. یادم می‌آورد چه‌قدر مشغله‌های بزرگ دارم که کارهای کوچک را فراموش می‌کنم. از تماشای این کار کوچک انجام‌نشده به خنده می‌افتم و شادی ظریفی در قلبم می‌دود.

اسفند فصل خوبی برای شروع هزار‌باره است. حتی اگر در گیر و دار گذر تند آن، غم‌های بزرگی را تحمل کنی...

 

By: Annet Loginova

باریکه‌های نور ابتدای صبح

تا همین چند وقت پیش مرتب برنامه‌ی هواشناسی گوشی را چک می‌کردم. برنامه را زیر و رو می‌کردم تا ببینم در هفته‌ی آینده چه روزی باران می‌بارد، کدام سرزمین دور برف و بوران خواهد داشت و شب‌های مهتابی در انتظار کدام جغرافیاست.

این روزها دیگر برنامه‌ی هواشناسی گوشی را باز نمی‌کنم. دل داده‌ام به آفتاب هر روزه و روزهایی که مرتب بلند و بلندتر می‌شوند. این روزها از گذر زمستان خوشحالم. پاییز و زمستان که تمام می‌شوند هرچه باران و غم است، هرچه برف و سکوت است تمام می‌شود. بهار فصل خوبی برای زندگی است. حتی باران‌هایش هم غمگین نیست. بهار که می‌رسد دلتنگی‌ها تمام می‌شوند. انگار که بخشی از خاطره‌ها پاک شوند، دیگر یادم نمی‌آید روزهایی را که دلتنگ بوده‌ام و ابری.

بهار که می‌رسد انگار از جنگی بی‌وقفه بازگشته‌ام. دیگر مهم نیست پشت سرم باران‌های بسیاری باریده است. آفتاب، پیش رویم را روشن کرده است و باریکه‌های نور ابتدای صبح مرا صدا می‌زنند برای شروعی دوباره.

 

By: Jordan Beakley

قانون سال‌های نوری را به هم ریخته‌ای

کلمه‌هایم در مرز خواب و بیداری معلق مانده‌اند. مثل زمان‌هایی که کابوس می‌بینیم و همه‌چیز به حالت عجیبی درمی‌آید، احساس می‌کنم حروف این کلمات از هم جدا می‌شوند، پراکنده می‌شوند و دور می‌شوند. شاید حتی به اندازه‌ی سال‌های نوری از من فاصله بگیرند.

تازگی‌ها بود که خودم را دستِ تماشای آسمان شب سپرده بودم. همه‌جا تاریک بود. حتی تصویری از حضور خودم نداشتم. بالای سرم اما روشنِ روشن بود. شهاب‌ها از این سوی گنبد آسمان به آن سو کشیده می‌شدند و از خودم می‌پرسیدم: «آن‌ها به کجا می‌روند؟»

همان موقع بود که چشمم به ستاره‌ی قطبی افتاد و با خودم گفتم: «شاید در آن حوالی زندگی منحصر به‌فردی وجود داشته باشد. یک نوع زندگی که من هیچ تصوری از آن ندارم. راستی در این آفرینش عظیم چطور ممکن است تنها باشیم؟ چطور ممکن است این آفرینش بی‌انتها فقط و فقط برای ما باشد؟ چطور می‌شود کهکشان‌های دیگر خالی باشند؟ این توهمی است که فاصله ایجاد کرده است. سال‌های نوری نمی‌گذارند صدای همه‌ی موجودات جهان به یک‌دیگر برسد.»

حالا صدایم به تو نمی‌رسد. نه این که از تو سال‌های نوری فاصله داشته باشم. نه این که در سیاره و کهکشانی دیگر باشی. تو نزدیکی و قانون سال‌های نوری را به هم ریخته‌ای. من امیدم به رسیدن صدایم به موجودات سیاره‌های دیگر بیشتر است تا رسیدن صدایم به تو.

در مرز خواب و بیداری کلماتم دراز کشیده‌ام و آن‌ها را کنار هم می‌چینم. تمام سیاره‌های منظومه‌ی شمسی بر محور ذهن من می‌چرخند و من انگار خورشید باشم، سرم از حرارت درونم گرم شده است. به لکه‌های خورشیدی فکر می‌کنم که حتماً منطبق بر قلب من هستند؛ همان لکه‌هایی که سردتر از خورشیدند اما با تمام سردی‌شان باز هم سوزان‌اند.

کلمات از مرز خواب و بیداری به خواب کوچ کرده‌اند. چشم‌هایم بسته می‌شوند و کابوس‌هایی روشن می‌بینم. با جادوی صدای تو به سرعت نور حرکت می‌کنم.

 

By: Rachel Christopoulos